Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Pleszewie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Pleszew, dnia 8 kwietnia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Pleszewie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Anna Zielińska

Protokolant: Aneta Biskup

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2025 r. w Pleszewie

sprawy z powództwa S. S.

przeciwko (...) spółce akcyjnej (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda S. S. kwotę 50.000,00 zł (pięćdziesiąt tysięcy złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie obliczanymi od dnia 26 listopada 2021 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.717,00 zł (siedem tysięcy siedemset siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 3.600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie obliczanymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

3.  nakazuje pobranie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Pleszewie kwoty 930,67 zł (dziewięćset trzydzieści złotych 67/100) tytułem nieuiszczonych kosztów postępowania.

Anna Zielińska

Sygn. akt I C 132/24

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 1 marca 2024 r. powód S. S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. (...) z siedzibą w W. kwoty 50.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26 listopada 2021 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzi odszkodowania za szkodę w ubezpieczonym mieniu w związku z zerwaniem dachu na budynku gospodarczym – stodole, podczas silnego wiatru w nocy z 21 na 22 października 2021 r. Pozwany po zgłoszeniu szkody odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, że szkoda w tym budynku miała miejsce już 17 lutego 2020 r. i nie została naprawiona. Naruszona konstrukcja i dach równie dobrze mogłyby zostać bardziej uszkodzone przez zwykłych powiewach wiatru niekoniecznie huraganowych. Zdaniem pozwanego ubezpieczony nie podejmował działań zapobiegawczych oraz wymaganych środków ostrożności w celu zapobieżenia powstaniu szkody, a także nie utrzymywał we własnym zakresie i nie dbał o stan techniczny ubezpieczonej stodoły. Powód wycenił szkodę na kwotę 63.862,15 zł, wartość dochodzonego roszczenia została ograniczona do sumy ubezpieczenia..

Pozwany (...) S.A. (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu przyznał, iż w dniu zdarzenia łączyła go z poszkodowanym umowa ubezpieczenia mienia. Wskazał na brak odpowiedzialności zarówno za szkodę z dnia 17 lutego 2020 r. jak i za szkodę z 22 października 2021 r. Podkreślił, że brak podjęcia przez powoda jakichkolwiek kroków w celu zabezpieczenia i ratowania budynku gospodarczego po wcześniejszej szkodzie z dnia 17 lutego 2020 r. w całości wypełnia przesłanki rażącego niedbalstwa i zwiększenia rozmiarów szkody, co zgodnie z treścią OWU, pozostaje poza granicami odpowiedzialności strony pozwanej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 listopada 2018 r. powód S. S. zawarł z pozwanym (...) S.A. (...) z siedzibą w W. umowę dobrowolnego ubezpieczenia (...) na okres od 7 listopada 2018 r. do 6 listopada 2021 r. od wszystkich ryzyk, z ryzykiem powodzi, potwierdzoną polisą nr (...). Budynek mieszkalny pod adresem (...) został ubezpieczony w wartości odtworzeniowej na sumę 200.000,00 zł, a mienie ruchome na sumę 10.000,00 zł w wartości odtworzeniowej. W dniu 12 lipca 2019 r. strony zawarły aneks do umowy z dnia 6 listopada 2019 r. na mocy którego rozszerzono ubezpieczenie o budowlę – wiatę drewnianą, która została ubezpieczona na sumę 50.000,00 zł, ponadto zmieniono nr domu ubezpieczonego na (...). W dniu 27 sierpnia 2020 r. strony zawarły aneks nr (...) do polisy (...), którym zmieniły nazwę ubezpieczonego obiektu z budowla – wiata drewniana na budynek gospodarczy.

W dniu 26 października 2021 r. S. S. zawarł z pozwanym (...) S.A. (...) z siedzibą w W. umowę dobrowolnego ubezpieczenia (...) na okres od 7 listopada 2021 r. do 6 listopada 2024 r. od wszystkich ryzyk, z ryzykiem powodzi, potwierdzoną polisą nr (...). Budynek mieszkalny pod adresem (...) został ubezpieczony w wartości odtworzeniowej na sumę 200.000,00 zł, budynek niemieszkalny (w tym garaż) ze stałymi elementami na sumę 50.000,00 zł w wartości odtworzeniowej, budowle w wartości rzeczywistej na sumę 10.000,00 zł, a mienie ruchome na sumę 10.000,00 zł w wartości odtworzeniowej.

Na ubezpieczonej nieruchomości znajduje się budynek mieszkalny, budynek gospodarczy - stodoła oraz przybudówka do stodoły.

(dowód: polisa k. 19-23v, 25-26v, aneks k. 24-24v, 28, potwierdzenie k. 30, dokumentacja fotograficzna k. 33-38dokumenty w aktach szkodowych płyta CD koperta k. 48, przesłuchanie powoda k. 67v)

W dniu 17 lutego 2020 r. doszło do uszkodzenia stodoły. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania twierdząc, że przedmiotem szkody jest stodoła i budynek gospodarczy, a ubezpieczona jest jedynie budowla w postaci wiaty drewnianej oraz budynek mieszkalny. Natomiast w polisie nie ma wzmianki na temat budynków gospodarczych.

(dowód: niesporne)

W dniu 22 października 2021 r. doszło do drugiej szkody w mieniu powoda. Na skutek silnego wiatru, który miał miejsce w nocy z 21 na 22 października 2021 r. całkowitemu zniszczeniu uległ dach stodoły. Stodoła była ubezpieczona jako budynek gospodarczy.

Poszkodowany S. S. zgłosił pozwanemu szkodę w dniu 26 października 2021 r. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania decyzją z dnia 23 listopada 2021 r. gdzie posłużył się argumentacją dotyczącą wcześniejszej szkody z 2020 r. Dopiero w decyzji z dnia 14 grudnia 2021 r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, że w budynku gospodarczym szkoda miała już miejsce 17 lutego 2020 r. Dokumentacja z oględzin obu szkód potwierdziła, że szkoda z 2020 r. na tym budynku, gdzie uszkodzony był również dach, nie została naprawiona. Naruszona konstrukcja i dach równie dobrze mogłyby zostać bardziej uszkodzone przez zwykłych powiewach wiatru niekoniecznie huraganowych. Zdaniem pozwanego ubezpieczony nie podejmował działań zapobiegawczych oraz wymaganych środków ostrożności w celu zapobieżenia powstaniu szkody, a także nie utrzymywał we własnym zakresie i nie dbał o stan techniczny ubezpieczonej stodoły.

Powód wycenił szkodę na kwotę 63.862,15 zł

(dowód: decyzja pozwanego k. 27-27v, 3132, zgłoszenie szkody k. 29-29v, wycena prywatna k. 39, dokumenty w aktach szkodowych płyta CD koperta k. 48, przesłuchanie powoda k. 67v)

W budynku gospodarczym w wyniku zdarzenia z dnia 17 lutego 2020 r. uszkodzeniu uległ szczyt budynku gospodarczego – stodoły wykonany z cegły pełnej o powierzchni 12 m 2 oraz pokrycie dachu z dachówki o powierzchni 18 m2 i uszkodzona została drewniana konstrukcja dachu o powierzchni 6 m2 . Wartość robót odtworzeniowych, koniecznych do przywrócenia ubezpieczonego mienia do stanu technicznego przed zdarzeniem wynosi z 23% podatkiem VAT 7.323,74 zł.

W budynku gospodarczym w wyniku zdarzenia z dnia 22 października 2021 r. uszkodzeniu uległo w całości pozostałe pokrycie dachu z dachówki ceramicznej o powierzchni 186 m2, szczyt budynku gospodarczego – stodoły wykonany z cegły pełnej i gzyms z cegły pełnej o łącznej ilości 5,52 m2, uszkodzona została drewniana konstrukcja dachu o powierzchni 198 m2 oraz w przyległym budynku gospodarczym parterowym uszkodzeniu uległy 3 płyty pokrycia dachowego z blachy trapezowej. Wartość zasadnych robót odtworzeniowych, koniecznych do przywrócenia ubezpieczonego mienia do stanu technicznego przed zdarzeniem wynosi z 23% podatkiem VAT 78.601,18 zł.

Szkoda z dnia 22 października 2021 r. nie mogła powstać przy zwykłych powiewach wiatru.

Budynek gospodarczy nie został jeszcze naprawiony (odbudowany), rozebrane zostały tylko uszkodzone elementy jak szczyt budynku z cegły, częściowo gzyms z cegły oraz częściowo uporządkowano gruz, bez wywozu oraz wymieniono pokrycie dachu z blachy trapezowej na parterowej części budynku gospodarczego.

(dowód: opinia biegłego k. 80-93)

Rzeczą Sądu w niniejszej sprawie było miedzy innymi ustalenie wysokości szkody w mieniu w związku ze zdarzeniem z dnia 22 października 2021 r.

Kluczowym w sprawie okazał się dowód z opinii biegłej sądowej z dziedziny budownictwa I. S.. Sąd dokonując oceny tej opinii miał na uwadze poziom wiedzy biegłej, podstawy opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Biegła w sposób jasny przedstawiła tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w opinii wniosków, a jej opinia jest zrozumiała i kompletna. Co ważne, żadna ze stron nie kwestionowała zakresu robót uwzględnionych w opinii, a niezbędnych do usunięcia szkody.

O tym jakie znaczenie da rozstrzygnięcia sprawy mają wnioski opinii będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Odpowiedzialność pozwanego opiera się na art. 805§1 i 2 kc, który stanowi że przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie zakładu ubezpieczeń przy ubezpieczeniu majątkowym, np. przy ubezpieczeniu mienia polega na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Z art. 805 § 1 k.c. wynika obowiązek zakładu ubezpieczeń zapłaty ubezpieczającemu odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku, ale jego aktualizacja następuje dopiero wówczas, gdy ubezpieczający udowodni, że zaistniał wypadek przewidziany umową ubezpieczenia, powstała szkoda w wykazywanej przez niego wysokości oraz zaistnienie związku przyczynowego między tymi zdarzeniami. Także w doktrynie przyjmuje się zgodnie, że w ramach odpowiedzialności odszkodowawczej, co do zasady ciężar dowodu istnienia i wysokości szkody spoczywa na poszkodowanym. Odpowiada to ogólnej regule, że fakty prawotwórcze, czyli powodujące powstanie skutków prawnych musi udowodnić podmiot, który na tej podstawie twierdzi o istnieniu prawa.

Nie budzi również wątpliwości, że pomimo pewnych różnic w stosunku do ogólnych zasad rządzących obowiązkiem naprawienia szkody odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter odpowiedzialności odszkodowawczej. Uznanie jednak identyczności treści znaczeniowej pojęcia „szkody” w przepisach ogólnego prawa odszkodowawczego i w prawie ubezpieczeniowym nie wyłącza różnic czego przykładem są zagadnienia związane z ustaleniem wysokości szkody. W zakresie ubezpieczeń umownych sposób ustalenia szkody określają z reguły ogólne warunki ubezpieczenia (por. SN w postanowieniu z 22 lipca 2005 r., III CZP 49/05). Dla odpowiedzialności ubezpieczeniowej, która nie jest odpowiedzialnością z czynu niedozwolonego, istotna jest treść umowy ubezpieczeniowej oraz treść uzupełniających ją ogólnych warunków ubezpieczenia (art. 805 § 1 k.c. oraz art.15, art. 16 i 17 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej; Dz. U. z 2023 r. poz. 656 z późn. zm., por. wyrok Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2004 r., V CK 100/03). Zakres odszkodowania precyzuje umowa stron, w tym postanowienia ogólnych warunków umowy - w tym przypadku ogólne warunki ubezpieczenia mienia, które należy traktować, jako część umowy (por. SN w wyroku z 21.06.2001, IV CKN 382/00).

Ochrona ubezpieczeniowa zgodnie z polisą i ogólnymi warunkami ubezpieczeń w przypadku ubezpieczenia (...) obejmuje wskazane w umowie i znajdujące się w miejscu ubezpieczenia mienie, objęte ochroną ubezpieczeniową od wszelkich nagłych i nieprzewidzianych zdarzeń powstałych niezależnie od woli ubezpieczającego lub ubezpieczonego, za wyjątkiem wypadków wyłączonych w OWU oraz postanowieniach dodatkowych uzgodnionych przez strony. Ochrona obejmuje m.in. silny wiatr. Uzasadniony jest więc wniosek, że zdarzenie z dnia 22 października 2021 r. było objęte ochroną ubezpieczeniową.

Odszkodowanie ustala się i wypłaca w zgodzie z zasadami określonymi w art. 361§2 kc i 363 § 1 kc, przy uwzględnieniu treści umowy, w tym warunków ubezpieczenia. Zgodnie z art. 361§2 kc naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, nie dopuszczając zarazem do nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Pozwane towarzystwo ubezpieczeń powinno dokonać pełnej kompensacji szkody, to jest doprowadzić do wyrównania uszczerbku w majątku poszkodowanego do poziomu, w jakim był przed zdarzeniem rodzącym odpowiedzialność. Przy czym w ubezpieczeniu mienia odszkodowanie obliczone zostaje zgodnie z przyjętym w umowie ubezpieczenia rodzajem wartości do wysokości sumy ubezpieczenia określonej w umowie.

Zgodnie z §24 OWU w granicach sum ubezpieczenia lub limitów odpowiedzialności, określonych w umowie dla poszczególnych grup mienia lub ubezpieczanych zdarzeń, odszkodowanie obejmuje utratę, zniszczenie, uszkodzenie lub ubytek mienia w następstwie wypadków objętych ochroną ubezpieczeniową, w kwocie odpowiadającej rozmiarowi szkody.

Wysokość szkody ustalana jest przez (...) według następujących zasad: dla budynków gospodarczych lub budowli – według wartości rzeczywistej lub odtworzeniowej odpowiednio do wartości, według której ustalono sumę ubezpieczenia.

Odszkodowanie ustala się na dzień powstania szkody w wysokości odpowiadającej rozmiarowi szkody w granicach sumy ubezpieczenia. Zwrot kosztów remontu lub naprawy nie może przekroczyć, w zależności od ustaleń zawartych w umowie (na poliso-wniosku), wartości odtworzeniowej lub rzeczywistej przedmiotu ubezpieczenia.

Budynek gospodarczy (stodoła) w miejscowości S. został ubezpieczony na sumę 50.000,00 zł. Wysokość sumy ubezpieczenia mienia ustalana jest na wniosek ubezpieczającego i powinna odpowiadać wartości ubezpieczonego mienia.

Sumy ubezpieczenia ustalane są dla budynku gospodarczego lub budowli: a) według wartości odtworzeniowej, jeżeli wiek obiektu nie przekracza 40 lat, b) według wartości rzeczywistej, w pozostałych przypadkach.

Z zapisów OWU i polisy wynika, że budynek gospodarzy został ubezpieczony według wartości odtworzeniowej. Według słowniczka OWU jest to wartość odpowiadająca kosztom przywrócenia mienia do stanu nowego, lecz nie ulepszonego, tj.: dla domu mieszkalnego, lokalu mieszkalnego, budynku gospodarczego, budowli – wartość odpowiadająca kosztom odbudowy w tym samym miejscu, z uwzględnieniem dotychczasowych technologii, konstrukcji i standardu wykończenia, przy zastosowaniu dotychczasowych wymiarów i materiałów. Wartość rzeczywista to wartość odtworzeniowa pomniejszona o stopień zużycia technicznego. Zatem dla ustalenia wartości rzeczywistej budynku przy jego ubezpieczeniu zakład ubezpieczeń musi dysponować danymi w postaci wartości nowej mienia i stopnia jego zużycia. Dane te nie wynikają z polisy, co także przemawia za przyjęciem że budynek gospodarczy został ubezpieczony według wartości odtworzeniowej. Wynika to poza tym wprost z kontynuacji ubezpieczenia.

Zakres ochrony ubezpieczeniowej zagwarantowany w umowie dobrowolnego ubezpieczenia w dacie zaistnienia szkody oraz sposób jej naprawienia uzupełniają szczegółowe przepisy określone w ustawie z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i restrukturyzacyjnej (Dz.U. z 2015 r. poz. 1844 ze zm.). Umowa ubezpieczenia należy do umów szczególnego zaufania, a jej postanowienia oraz postanowienia OWU ubezpieczyciela powinny być jasne, zrozumiałe i jednoznaczne; przewiduje to wprost art. 15 ust. 3 powołanej stawy stanowiąc, że umowa ubezpieczenia, ogólne warunki ubezpieczenia oraz inne wzorce umowy są formułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Natomiast z art. 15 ust. 3 wynika, że postanowienia umowy ubezpieczenia, ogólnych warunków ubezpieczenia oraz innych wzorców umowy sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia.

Zarówno zatem ryzyka objęte ubezpieczeniem, jak i przesłanki wyłączenia odpowiedzialności ubezpieczyciela powinny być w umowie i ogólnych warunkach umowy jednoznacznie określone. Stan jednoznaczności tekstu umowy ubezpieczenia i ogólnych warunków ubezpieczenia należy identyfikować z sytuacją, gdy tekst jest sformułowany dokładnie, wyraźnie i precyzyjnie, a jego sens może być odczytany tylko w jeden sposób. Jeżeli tekst umowy ubezpieczenia lub ogólnych warunków umów ze względu na zastosowane w nim słownictwo, składnię lub układ treści, może być rozumiany w różny sposób, należy odrzucić te warianty rozumienia, które są niekorzystne dla ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia, chyba że interpretacja umowy przy odwołaniu się do kontekstu językowego i innych typowych metod interpretacji pozwala - w sposób nie budzący wątpliwości - na usunięcie niejasności. Nakaz formułowania ogólnych warunków i umowy ubezpieczenia w sposób jednoznaczny i zrozumiały oraz związana z nim sankcja ma zastosowanie bez względu na to, czy kontrahentem zakładu ubezpieczeń jest przedsiębiorca, czy konsument (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 5 października 2018 r., I CSK 608/17 i z 12 kwietnia 2019 r., I CSK 321/18, OSNC 2020/2/21).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że wymóg przejrzystości warunków umownych wprowadzony przez dyrektywę 93/13 (Dyrektywa Rady nr 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich) nie może zostać zawężony do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym. Przeciwnie, ponieważ ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, omawiany wymóg przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej (vide wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 23 kwietnia 2015 r., C-96/14, pkt 40; podobnie wyroki: K. i K. R, C-26/13, pkt 71, 72; a także M., C-143/13, pkt 73).

Z ustalonego orzecznictwa wynika, że w ubezpieczeniach majątkowych regułą powinno być świadczenie ubezpieczyciela w wysokości poniesionej szkody będącej skutkiem wypadku ubezpieczeniowego, a granicę odpowiedzialności powinna stanowić suma ubezpieczenia, odpowiadająca wysokości składki jako świadczenia wzajemnego ubezpieczającego (art. 824 § 1 w związku z art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c.). Dlatego wszelkie klauzule ograniczające odpowiedzialność ubezpieczyciela w umowie ubezpieczenia majątkowego, w tym zwłaszcza klauzula proporcjonalności jego świadczenia w stosunku do rzeczywistej wartości przedmiotu ubezpieczenia (wartości odtworzeniowej nowej) stanowią wyjątek od wskazanej zasady i wymagają wyraźnego i znanego ubezpieczającemu postanowienia umownego, na które się godzi, także wtedy, gdy ograniczenie takie znajduje się w ogólnych warunkach umów przygotowanych przez ubezpieczyciela i akceptowanych przez ubezpieczającego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt I CSK 743/15, LEX nr 2095937).

Wreszcie, podkreślenia wymaga, co nie ulega wątpliwości w doktrynie prawa, iż umowa ubezpieczenia ma na celu ochronę ubezpieczonego. Wyrazem tego jest też pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z 28 maja 1997 r. (III CKN 76/97; LEX nr 50796), iż zarówno przepisy normujące umowy, jak i regulujące je postanowienia ogólnych warunków umów, jak też indywidualnie uzgadniane umowy nie powinny być interpretowane w sposób oderwany od ich natury i funkcji. Umowa ubezpieczeniowa ma pełnić funkcję ochronną, z czego wynika, że miarodajny dla wykładni jej postanowień jest punkt widzenia tego, kto jest chroniony.

Analizowana umowa obejmuje ochroną budynek gospodarczy, który w momencie ubezpieczenia już był uszkodzony. W związku z tym uszkodzeniem zakład nie nałożył na ubezpieczającego jakichkolwiek obowiązków związanych z koniecznością remontu, czy odbudowy. Dane o wcześniejszej szkodzie pozostawały do dyspozycji pozwanego, który prowadził w tym zakresie postępowanie likwidacyjne. Pozwany miał zatem doskonalą świadomość stanu budynku w momencie jego ubezpieczenia. Stan przedmiotu ubezpieczenia nie uległ zmianie w czasie od zawarcia umowy ubezpieczenia i zapłaty składki, aż do wystąpienia szkody. W toku postępowania dowodowego w niniejszej spawie nie wykazano, by powód doprowadził do pogorszenia przedmiotu ubezpieczenia, czy też naruszył obowiązki o jakich mowa w §12 OWU. Brak jest zatem podstaw do wyłączenia odpowiedzialności pozwanego za szkodę w ubezpieczonym mieniu.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, iż koszt odbudowy uszkodzonego budynku gospodarczego po zdarzeniu z dnia 22 października 2021 r. wynosi 78.601,18 zł brutto. Wartość ta została ustalona w opinii biegłej sądowej I. S., którą to opinię Sąd uznał za wiarygodny i istotny dowód w sprawie. Mając zatem na uwadze granice wyznaczone sumą ubezpieczenia i pozwem sąd zasądził całą dochodzoną kwotę i orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 kc, mając na uwadze datę zgłoszenia szkody i dyspozycję art. 817§1 kc.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 2 i 3 wyroku, na podstawie art. 98§1 kpc, przy przyjęciu że powód wygrał sprawę w 100%. Na koszty, które poniósł powód złożyły się opłata sądowa 2.500,00 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł, koszty zastępstwa procesowego 3.600,00 zł oraz skonsumowana w całości zaliczka na koszty wynagrodzenia biegłego 1.800,00 zł. Z sum Skarbu Państwa zostało pokryte wynagrodzenie biegłej do kwoty 930,67 zł.

Anna Zielińska